Palmolie-, rubber- en cacaoplantages,
slechts een enkel stukje wildernis.



Hoewel de meeste traditionele huizen vervallen zijn, is er af en toe nog een oorspronkelijk Toba Batak dorp op onze weg.

We kozen voor fietsen op Sumatra, omdat dit dun bevolkt is en we rustige wegen verwachtten. Omdat er zo weinig wegen zijn, bleken de doorgaande wegen grotendeels in lintbebouwing vol gebouwd met huisjes en druk door al het lokale verkeer in busjes en op motorfietsen, want Indonesiërs lopen maar heel kleine stukjes en fietsen vinden ze veel te vermoeiend (is het ook wel in de tropen).
Op stukken waar de weg een verbinding vormde met grote steden waren er veel (stinkende) vrachtauto's en bussen en als dat niet gecompenseerd wordt met lange stukken niks dan valt het in de hitte niet mee om dit nog voor je plezier te doen.
Toch genoten we intens van die 10 à 20 % dat we over een smalle weg zonder verkeer door de rimboe fietsten .
Hier zie je de consequentie van het gebruik van steeds meer natuurlijke grondstoffen (b.v. als alternatief voor aardolie) in de geindustralieerde wereld: het oerwoud wordt met een rotgang opgeofferd om "duurzame" energie te leveren.




Vanuit onze verblijfplaats vlak voor Bukittinggi hadden we een fantastisch uitzicht over de vele vulkanen daar in de buurt.