Sumatra door bergen en langs de kust (4)

Banjirs en andere rampen
Al enkele middagen heeft het gestortregend. De weg hier door de bergen heeft al verschillende aardverschuivingen gehad, maar tot nu toe konden we overal langs, al zijn er geregeld kale hellingen waar de bomen en aarde omlaag gegleden zijn. In Muarisipongi, waar we pauzeren met koffie en gebakken banaan, staat een groot tentenkamp van de Indonesische sociale dienst, dat mensen huisvest die in de modderstromen hun huis verloren hebben. Twee keer zien we een dorp na een regenachtige nacht deels in het water staan, de mensen waden rond alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Veel huizen vertonen flinke scheuren, of er ook aardbevingen geweest zijn? Ook op de TV, die overal in hotels en eethuizen aanstaat, zien we beelden van banjirs (overstromingen), vooral in Java. Nog minder bemoedigend zijn de nieuwsbeelden van een in brand gevlogen vliegtuig en een op zee brandende veerboot, de staat van onderhoud is hier met alles nogal treurig en we kijken dan ook nooit verlangend naar een passerende bus als we weer eens een berg op zwoegen.

Bukittingi, de Merapi en de rumah gadang
Bukittingi, ooit door de Nederlanders gesticht, is prachtig gelegen tussen meerdere vulkanen. Een ervan, de imposante Merapi, omronden we helemaal over een kleinere weg, die deels over een kraterrand loopt en fantastische uitzichten biedt over eindeloze bergketens en diepe dalen met dessa's en sawa's. Overal liggen nog de traditionele Minangkabau huizen met hun hoge puntige daken en kleurig houtsnijwerk. Sommigen zijn bewoond en oud, anderen schitterend opgeknapt maar onbewoond. In Pagaruyung zijn er heel veel en hier staat ook het paleis van een vroegere vorst, dat door de Nederlanders verwoest werd, maar nu weer opgebouwd en als museum te bezichtigen is. Het is een hele grote versie van de traditionele rumah gadang. Binnen is deze ingericht met slaapplaatsen aan de lange wand, afgescheiden van elkaar met kleurige gordijnen. Oude klederdrachten zijn te zien en in een afgesloten vitrine staan Keulse potten uit Rotterdam als exotische noot!
In hitte en drukte klimmen we moeizaam de stad Batusangkar uit en dalen weer over een kraterrand naar het Singkarak meer. In tegenstelling tot het Toba meer, loopt de weg hier wel vlak langs het meer en zien we 's ochtends de vissers bezig hun netten uit te zetten. Zo hebben we een koele, vlakke rit naar Solok.
10 Dagen later is daar een fikse aardbeving! Wat dat risico betreft, want het gebeurt hier geregeld, hebben we altijd de voorkeur voor kleine, éénverdiepingshotelletjes.
Alahanpajang ligt voor hier heel hoog op ruim 1500 m. tussen twee meren, tweelingmeren genaamd. Het is er heerlijk koel en een verademing na die twee dagen klimmen in de hitte, deels door tropisch oerwoud en hogerop door theeplantages, met zicht op de vulkaan Gunung Talang, een klassieker met zijn spitse top compleet met rookwolkje. In de koelte groeien volop kool, wortels en aardappels, de eerste twee nog steeds bij de Nederlandse naam genoemd. Het lijkt hier welvarender of misschien zijn de mensen in de koelte ook actiever en produceren meer. Onze homestay, het Indonesische equivalent van B&B, serveert ons 's avonds een heerlijk maal met veel soorten groente, iets wat we erg missen hier. In bijna alle Rumah Makang (restaurant), onderweg staan de gerechten de hele dag (ongekoeld) klaar in grote schalen en hoewel er veel keuze is, is er voor vegetariërs hooguit een sajour en/of een bord gekookte groene papajabladeren bij. Als je gaat eten worden er een tiental schaaltjes op tafel gezet en het niet gegeten gerecht hoef je ook niet te betalen, maar wordt gewoon weer teruggekiept in de grote schaal. De Indonesische keuken is erg smakelijk, maar dit is verre van hygiënisch en maag- en darmklachten worden ons deel. Nasi goreng, de gebakken rijst, die wel vers bereid wordt, is dan te prefereren, maar vaak alleen in gespecialiseerde warung eettentjes te krijgen.