Sumatra door bergen en langs de kust (3)

Goodmorning scholieren
Omdat het overdag erg warm is, vertrekken we kort voor de dageraad. De imam is onze wekker tussen vier en vijf en voor zessen zijn we op weg. Bij het uitrijden van een stad (waar we meestal overnachten vanwege de hotels), ziet het zwart van de kinderen, die allemaal in uniform zijn en te voet, op brommers of in busjes op weg zijn naar school. Niet alleen de verkeersdrukte, maar ook het voortdurende geroep en geschreeuw "hello mister"of "good morning" laten ons opgelucht adem halen als iedereen uiteindelijk netjes in de klas zit. Dan is er tijd om de schaarse overblijvende voetgangers een "selamat pagi" toe te roepen, wat meestal glimlachend beantwoord wordt. Indonesiërs lopen maar heel weinig en fietsen helemaal niet, bijna iedereen verplaatst zich per brommer, auto of openbaar vervoer. Sommige steden hebben nog paardenkarretjes en in enkele streken komen we karbouwenkarren tegen. Behalve de mensen die zich laten vervoeren, zit de rest bijna allemaal te niksen of hangt gewoon wat rond, de enige plek met wat activiteit is de bengkel, de kleine autoreparatieplekken. Maar hoe straks die enorme aantallen scholieren een baan moeten vinden, terwijl van de huidige generatie dat al niet eens iedereen heeft, daar lijken ze zich toch nog geen zorgen over te maken.

Op bezoek bij de burgemeester
De laatste 12 km. naar Sipirok, waar een hotel moet zijn, redden we op de hete namiddag niet meer, omdat dit ook nog 12 km. klimmen betekent. We stranden in Bulupayung, een klein dorp aan de voet van hoge bergen en kloppen aan bij de Kepala Dessa, het dorpshoofd, om ergens te kamperen. Meteen worden we in huis genood, een mat uitgerold en eten aangedragen. Een vidioclip op TV met zwijmelende Indonesische pop wordt aangezet tot stroomuitval alles weer rustig maakt. We communiceren bij een petroleumlamp via ons woordenboekje en het dorpshoofd blijft maar zinnetjes opzoeken. Ze gaan wel erg vaak over wat alles kost hier en in Nederland. Het is gebruikelijk voor zo'n overnachting een vergoeding te geven en we bieden 's ochtends 100.000 rupiah's aan, een bedrag dat voor hotel en eten hier toereikend is. Hij probeert er nog zo'n briefje bij te krijgen, wat we vriendelijk glimlachend negeren en dankend stappen we op de fiets.
In de ochtendkoelte is de klim te doen, maar kost ons twee uur, mede doordat een stuk weg door een aardverschuiving is weggeslagen, waar bussen en vrachtwagens door een bulldozer met een lier naar boven getrokken moeten worden en wij op eigen kracht omhoog worstelen.
De pas lijkt ook een geloofsscheiding, meer moskeetjes en veel meer vrouwen en meisjes met de strakke, kanten hoofddoek. Ondanks de veelvuldige en langdurige oproepen tot gebed, zien we echter zelden mensen bidden. De moskees zijn meestal leeg. Jongens en meisjes lijken vrij normaal met elkaar om te gaan en meisjes geven net zo goed antwoord of stellen zelf vragen aan ons. In een hotel, waar op de binnenplaats een afgeschermd deel is bestemd om te bidden, ontdekken we dat de pijl met het woord kiblat, welke in elke hotelkamer op het plafond staat, bedoeld is om de richting naar Mekka te wijzen.
Na het stadje Kota Nopan voert de weg weer de bergen in, aan de voet ervan ligt een heel vreemd dorp, propvol moskees, rijen houten huisjes, niet groter dan flinke hondenhokken en een heel groot gebouw. De bevolking bestaat voornamelijk uit jongens in het wit met petjes op, leerlingen van deze Pesantren, een koranschool, de grootste van Z.O.Azië.
Hoewel het zweet mij de hele dag van het hoofd gutst onder het fietsen, zie ik de vrouwen met hun strakke, synthetische hoofddoeken, nooit bezweet, toch moet het zo ontzettend benauwd zijn in deze broeierige warmte. De dorpsmoskees zijn klein en simpel, met even roestige golfplaatdaken als de huizenen en zelden met een minaret. In een dorp staat ineens een splinternieuwe, met een blinkende blikken koepel en strakke glazen wanden: een vlag op een modderschuit in deze vieze rommelige plaatsjes.