Midden en Noord-Amerika (5).

Kamperen kon alleen in de dorpen. Bij de kerk mocht het van de koster. De kerk lag grotendeels in puin, maar was toch in gebruik, de koster was bezig Christus van het kruis te halen en balanceerde boven op een ladder. "Pas op", riep zijn helper, "vorig jaar is al iemand met Hem omlaag gedonderd". In optocht werd het versierde beeld langs onze tent gevoerd het dorp in; het was Pasen. Een jochie, dat bij ons stond te kijken, schoot met een welgemikte steen uit zijn katapult een slang dood en 's avonds vlogen de vleermuizen tegen de tent en in Henny's haar. Het dorp danste de hele nacht op het kerkplein en met de dageraad verlieten zij het feest en wij stapten weer op onze fiets.
We stonden bij een rivier, waar een familie druk bezig was: pa waste zijn oude vrachtwagentje, moe deed de was en de kindertjes - een heleboel - speelden in het water. We waren net uit de bergen komen afdalen met mooie naaldbomen en lekker koele lucht en zaten nu weer te zweten op lager nivo. Henny was, zoals elke dag nu, druk bezig de fietsen draaiende te houden; reserve banden eindeloos oplappen, gebroken spaken vervangen. In de bergen hadden we een soort bramen gevonden, daar maakte ik jam van. De familie zag ons bezig en kwam bij ons.
Het geijkte rijtje vragen volgde:
1) waar kom je vandaan?
2) waar ga je naar toe?
3) word je niet moe van fietsen?
4) heb je geen kinderen?
"Nee", zeiden we, "die hebben we niet". Toen werd hun eigen kroost weggestuurd en pa boog zich fluisterend naar Henny "Hoe doe je dat?" We moesten voorlichting geven. Dat was trouwens niet de eerste keer in deze kontreien. Hier schoot de staat duidelijk te kort in een behoefte. Die grote gezinnen, daar had toch niet iedereen lol in.
Vlak voor Mexico-stad fietsten we, op 3000 m hoogte, langs de besneeuwde pracht van de Popocatepetl en Iztaccihuatl, twee Indiaanse geliefden, die tot berg versteenden volgens een legende, maar afdalend naar Mexico-City verzwom dit prachtige gezicht al snel in heiïgheid en dikke zwarte sluiers die deze miljoenenstad het jaar rond omhullen. We hadden al kennis gemaakt met drukke Mexicaanse wegen, bussen die, geen handbreed wijkend, onvoorstelbaar hard langs ons scheurden, waar we als de dood voor in de berm vlogen. Onze angst om de stad in te fietsen bleek ongegrond, al 20 km ervoor was op de 8-baans weg een middenberm met "fiets"pad alleen voor fietsers en ezels!
Toch weer lekke banden natuurlijk, deze binnenbanden van Mexicaanse makelij gingen vanzelf lek en ons plakspul, Simson uit Nederland, was al even waardeloos: het liet vanzelf weer los, zodat je eindeloos genot had van je lekken. We zagen een kraan ergens en wilden plakken. Er kwam een jochie bij ons. "Zit er water in die kraan?" vroeg Henny. "Ja" zei het kind en vervolgens, toen hij zag dat ik er met een kan heen wilde lopen: "Soms".
In de stad belden we een bandenfabriek op, Uniroyal. "Kom maar eens langs", zeiden zij en vriendelijk werden we er door de Mexicaanse manager ontvangen.
"Ik geloof niet dat we jullie maat hebben", zei hij "ga maar kijken in het magazijn".
De magazijnmeester nam ons mee naar een grote stapel in een hoek, we keken: 28x1.5/8x1.3/8, "Nu die moet passen", vertelden we en kregen er 4 kado. Ze pasten op één na.
In de bergen, waar kaktussen als hemelhoge kandelaars veelarmig oprezen, hoorden we opeens een harde knal. Die ene, die telkens van de velg schoot en we er al verschillende keren weer om drukten was in een onbewaakt ogenblik weer gaan gapen, de binnenband schoot eruit, knal, weg laatste goede niet-Mexicaanse binnenband! Overigens deze buitenbanden, ook "hecho en Mexico", overtroffen de Continental, die tot dan toe bij ons het record hield.