Kleurige stadjes, steile klimmetjes en hoogveen (5).

Bij een boerderij zien we twee kindertjes met hun ransel op de rug bij de weg staan, klaar voor de schoolbus, wat ons om 10 uur in de ochtend, rijkelijk laat lijkt. Moet de bus zo lang rondrijden om alle kinderen op te halen, of begint de school gewoon zo laat?
De koffiepauze houden we terugkijkend op het mooi ingebedde meertje Lough Nafooly en de middag is helemaal gewijd aan het grote Lough Mask meer. De laagstaande avondzon verlicht de ruïnes van Clonmacnoise met een adembenemend mooi strijklicht en de meeste toeristen zitten al achter hun dinner, zodat we in alle rust genieten. Het oude kloostercomplex ligt aan de Shannonriver, opvallend weer hoe klein de gebouwen zijn. De keltische kruisen staan overal verspreid en een hoge toren bij het water diende de monniken destijds als "weertoren" tegen de invallende Vikingers.

Verdwaald?

Weer oostelijker zijn er meer binnenwegen, maar geen aangegeven fietsroutes. Met veel kaartkijken lukt het om fantastisch leuke weggetjes te vinden. "Are you lost?" wil een voorbijganger nog wel eens vragen, als we weer op de kaart staan te turen. Met een van hen maken we een praatje over onze tocht door Ierland. "Good to be young", verzucht hij. Glimlachend fietsen we verder, hij leek ook zestiger te zijn, fietsen houdt dus echt wel iemand jong!
Ballingtobber heeft weer interessante oude beelden, met een opvallend grote kerk. "Pas is hier een beroemde filmster getrouwd", vertelt de dweilende schoonmaakster en verwijdert de plekken zwaluwmest. "Gelukkig gaan de zwaluwen binnenkort naar het zuiden", klinkt het opgelucht. Een dag later passeren we een gigantisch spookkasteel, dat sinister tegen de sombere lucht afsteekt. Hier een kampeerplek vinden is onmogelijk, het is nog met grote intakte ijzeren hekken omheind.
Het Royal Canal is net zo verstild en romantisch als het zuidelijker gelegen Grand Canal, maar gras en hekken maken fietsen erlangs onmogelijk. "Een dilemma", vertelt een wandelaar. "Ontsluiten voor toerisme met bootjes en fietsers of de oude sfeer behouden".

De pelgrimsplek van alle Ieren, het grote dichte hunebed New Grange zien we alleen van verre op de heuvel liggen, waarna we langs de Boyne rivier bij de kust uitkomen. Vele statige voormalig Engelse herenhuizen getuigen hier van de uitbuitende koloniale geschiedenis.
Overal hebben we veel dode ratten zien liggen onderweg, maar hier aan de kust is het extreem. Het ritselt voortdurend in de bosjes en herhaalde malen schiet een rat voor ons fietswiel weg. Als ´s morgens niet alleen een stuk brood aangevreten is, maar zelfs een groot gat in de betreffende fietstas, is dat dan ook niet verwonderlijk.
De laatste zaterdag van september heeft Dublin, net als meer Europese steden, een autovrije dag. Verwachtingsvol fietsen we de stad in, maar het verkeer is even verstikkend als op de heenweg. In het centrum is één stukje straat afgezet, met wat kraampjes en muziek, geen fietser of fiets te zien, alleen reclame voor een ecoauto. In het winkelcentrum loopt een flyerende jongeman, die ons een folder in de hand geeft en oproept om mee te doen met een protestrit. Die middag fietsen we eindelijk met Ierse fietsers al bellend massaal door de stad, ze protesteren terecht, want hier zijn absoluut geen fietsvoorzieningen. Een leuke afsluiting van een fietstocht door een autominded land!