Zuidelijk Finland, alleen maar op en neer (3).

Pyhä Häkki nationaal park
Het Pyhä Häkki nationaal park, een van de weinige met oerbos, had deze voorzieningen niet, maar aan de westelijke kant ervan vonden we de verlaten nederzetting Tiilaka, die met zelfs een overdekte vuurplaats, een pomp en een gastenboek bedoeld was om er zo te kamperen. Hout ligt er altijd bij, met gereedschap om te zagen en te kloven, je wordt verondersteld om een stapeltje gekloofde stammetjes achter te laten.
Dit park is het noordelijkste punt van onze tocht. We fietsen er ’s morgens dwars doorheen, de bomen zijn hier veel hoger dan wat je gemiddeld in Finland ziet en afgestorven bomen liggen kris kras door het bos zoals ze gevallen zijn. De oudste boom is van 1600, maar alleen over een wandelpaadje te bereiken. Wij gaan met een boog oostwaarts het merengebied in. Op de kaart lijkt er meer water dan land, toch fiets je meestal door het bos, waarbij af en toe een meertje tussen de bomen schemert. Geregeld kom je over een brug, waar een kolkende waterverbinding tussen de meren onderdoor stroomt. Toch lukt het met enig zoeken om regelmatig aan een meertje te piknikken, hoewel heel veel paden naar zomerhuisjes leiden of een privé bootsteigertje.

Midzomernachtfeest
Er is vandaag veel meer verkeer dan we gewend zijn op de kleine onverharde wegen, dan realiseren we ons dat het Midzomernachtfeest nadert. De langste dag wordt in de nacht van 20 op 21 juni gevierd en mensen gaan allemaal voor de Johannisvacantie naar hun buitenhuisjes. Jammer voor de Finnen regent het die hele dag. Wij hebben die ochtend hard doorgefietst om voor één uur, als de winkels voor het Johannisweekend gaan sluiten, nog inkopen te kunnen doen.
Koud en nat schuiven we het café naast de winkel in om ons te warmen bij een mok koffie. In de bar zitten de Finnen zich al in te drinken voor de kortste nacht. Het is een gezellig geroezemoes, met tussendoor gerammel en getinkel van allerlei gokautomaten, waar mannen en vrouwen hier dol op zijn, ze staan zelfs in de grotere supermarkten opgesteld en niet alleen voor de man die zich verveelt als zijn vrouw winkelt. Naast mij op het tafeltje staat een spelcomputer en de lotto formulieren liggen klaar. Een man met rooddoorlopen ogen komt een heel verhaal tegen ons afsteken, en heeft niet door dat wij niets verstaan, is al danig boven zijn theewater. Normaal zijn de Finnen niet zo spraakzaam. Als hij ziet dat een klant het café verlaat en zijn bier niet op heeft, giet hij snel het restant in zijn eigen glas...
Wat de Finnen de kortste nacht doen, komen we niet te weten, we staan ver van alle feestvreugde op een stille uimaranta. Daags erna rijden we ’s middags een camping kort voor Helsinki op en struikelen over de bierflesjes, die in stapels bij de meeste tenten liggen. Later kruipen daar slaperige mensen uit... Blijkbaar hebben ze de hele nacht doorgedronken.
Gezien de rommel die er ligt is het een behoorlijk zuipfeest geweest. ’s Avonds wordt in onze buurtent nog een beetje nagefeest met muziek en gedans. We zijn blij dat we het feest niet op een camping meegemaakt hebben. Voor al die rommel en onrust mogen we dat weekend ook nog eens 50% meer betalen!

Fietsroutes
Fietsroute nummer 3 voert ons over fietspaadjes door bos en later door het park, tot midden in de stad. Op de zondag van dit lange weekend is het rustig en veel is gesloten. Na al die houten huizen is het weer even wennen aan grote stenen gebouwen, want grootsteeds is Helsinki wel, al vinden we het niet zo boeiend, na vorig jaar Tallin en Riga bezocht te hebben. Bij de haven voert fietsroute 1 ons langs de kust over kleine paadjes door bos en parkachtige woonwijken buiten de stad, alleen op bruggen worden we even aan het drukke verkeer blootgesteld.
Langs de zuidkust van Finland loopt ook de Koningsroute, een fietsroute die de oude handelswegen volgt en waar men ons op de plaatselijke VVV fraaie kaarten van heeft gegeven. Er is echter ook een Koningsroute voor auto’s en daar valt de fietsroute naar onze smaak te vaak mee samen. We zoeken zelf naar kleine wegen zo dicht mogelijk bij de prachtige scherenkust. Om de zee te zien, moeten we telkens zijweggetjes nemen en weer terug, zoals bij het onderzoeksstation Tvärminne, waar een kronkelend weggetje, deels door beschermd natuurgebied, naar de kust voert en we tussen de bootjes van de onderzoekers onze boterhammen eten.
De laatste 20 km over het schiereiland van Hanko zijn vlak. Nog nooit hebben we op een fietstocht zo veel geschakeld. Toch was het hoogste punt van deze reis slechts 200 meter. Tel je de vele klimmetjes bij elkaar, hebben we ongetwijfeld een respectabel aantal passen beklommen!
Als we Hanko binnenrijden vinden we het een charmant houten badplaatsje met mooie houten villa’s van weleer. Heel anders dan onze eerste indruk, toen we de boot verlieten, een beetje verbaasd door de armoedig aandoende simpele flatgebouwen en verveloze huizen, die ons aan de Baltische Staten herinnerden.
Bij de supermarkt stoot een dronken man een fiets omver, waarbij zijn ongetwijfeld dure fles alcohol aan scherven valt. Netjes blijft hij wachten tot de eigenaar van de fiets komt opdagen om zich te verontschuldigen. We hebben overdag wel wat meer dronken mensen gezien dan thuis in Nederland, maar of hier echt meer gedronken wordt durf ik niet te zeggen. In ieder geval heeft Finland nu een premier die geheelonthouder is!