Midden en Noord-Amerika (7).

it is het 50ste land waar we doorfietsen", zei Henny, "en nergens werden we geweigerd, behalve bij een paar Braziliaanse "peones" (zetboeren), die gewoon niet durfden ja te zeggen".
We wilden in de V.S. mensen ontmoeten en kozen daarom deze route, niet door grote volle steden, niet door natuurparken, maar door het platteland en kleinere steden. De "bible belt" hoorden we later. Hoe noordelijker, hoe minder deze problemen, hoe meer aandacht we kregen, elk plaatselijk krantje zat ons achter de broek en een lokale T.V. filmde hoe wij in onze rustpauze onze primus, verroest en versleten, aan de praat probeerden te houden.
Ol' man river was een heerlijk gebied om door te fietsen, de katoen groeide er nog steeds, kompleet met de statige herenhuizen en de negers. "Kijk de negerhut van Oom Tom", riep ik, op een oud plankenhuis wijzend, verveloos, grauw, de veranda vol rommel, een versleten bank buiten in de verwilderde tuin, maar nee, een blanke man kwam naar buiten en enkele blonde kinderen speelden tussen de rotzooi.
Als de mensen ons iets vroegen waren het meestal weer de standaard vragen als: "Waar ga je naar toe?" "Canada", zeiden we gemakshalve dan. "It's a loooóóng way", kregen we meestal te horen. Bij de brug in Detroit die de grens van V.S. en Canada vormde, kregen we een ander antwoord: "I hope you make it!"
e haalden Canada en kwamen eindelijk eens medefietsers tegen, werk - school, zowel als vakantie. Het verkeer, meer er aan gewend, gaf minder krimp en scheurde langs ons heen in tegenstelling tot de grote bogen makende Amerikanen. In de eindeloze, vrij lage en saaie bossen van oostelijk Canada gebeurde wat misschien geen enkele fietser wil geloven: ik viel al fietsend in slaap, met een ruk aan het stuur telkens wakker schietend, maar even later vielen mijn zware oogleden weer dicht.
Op de valreep brak het nieuwe wiel uit Houston (aluminium Weinmann) door een botsing met de stoeprand. Stalen velgen zijn - bewees dit - toch beter geschikt voor zulke tochten.
Van het oostelijkste puntje vasteland, Halifax, vlogen we naar Schotland, en tot slot een pastoraal herfstritje door Engeland met veel prozaische regen. Uniek was hier een café, waar we droog wilden worden. Gelukkig hadden we de koffie al op, toen de eigenaar onze fietsen zag. "Verdomme, ik serveer niets aan fietsers!" En was daarmee de enige op de hele wereld.
 

	Een stukje statistiek: (Voor twee fietsen.) Tijdsduur totaal (2 reizen): 3 jaar en 2 maanden. Afstand: 68.000 km waarvan 10.000 km onverhard. 1200 lekke banden 53 buitenbanden Record aantal gaatjes in één keer in één band: 34 ± 200 gebroken spaken ± 60 remblokjes 22 kabels (rem en versnelling) 6 kettingen 4 derailleurs 4 tandwielsets voor 4 tandwielsets achter (met vele losse veertjes) 6 km tellers 4 zadels 12 wielen 4 assen 6 sets remhandgrepen Reparaties: Gelast: 1 voorvork 1 stuurpen 1 wiel 4 bagagerekpoten 6 kabels (fabrieksfout, loslatende nippels) 1 voorbagagerek 1 spatbord Een fiets deed beide reizen, een fiets alleen Azië en een Afrika/Amerika Totale kosten, incl. vliegen over de oceanen, films, post, onderdelen etc. fl 29.000 (voor twee personen) = € 13.160. We verdienden toen in Nederland ca € 400 per maand! En tot op de laatste dag waren we het fietsen nog niet zat.

---

Vervolg: Met deze aflevering is één manier van onze wereldreizen op de fiets te vertellen afgesloten. We hopen dat u hiervan tot nu toe genoten heeft, de volgende aflevering gaat over fietsen met kinderen. Ook voor mensen zonder kinderen of jongelui die voorlopig nog niet aan kinderen denken, kunnen deze verhalen erg onderhoudend, leuk en informatief zijn. Daar we nieuwe (verhalen) pagina's alleen kunnen maken als we er tijd voor hebben (of nemen), komen deze nogal onregelmatig uit.

Wij ontvangen graag uw reacties op onze webpagina's. U kunt ze in het antwoordformulier kwijt, of ons een e-mail sturen. Mail adres: nelly.barelds©hccnet.nl