Met 7 jaar over de Pyreneeën fietsen (5).

rankrijk, ze voelen zich al dichtbij Nederland, maar het is toch 't langste stuk: zes weken over kleine slingerweggetjes, langs rivieren en over heuvels, zelfs nog dwars door het Centraal Plateau, het is nu allemaal een peuleschil. Heerlijk rustig fietsen zo buiten het seizoen, alleen jammer voor de kinderen dat er daardoor niets van vermaak open is, geen bootjesverhuur en zelfs de zwembaden nog bijna overal dicht.
Zelfs her en der zijn campings nog gesloten en dat in juni! Dat is geen probleem, want, hoewel de boeren van wie het plekje is, in Frankrijk wat moeilijker te vinden zijn, kunnen we toch goed vrij kamperen en treffen we een aardbeienboer, die vraagt of de kinderen aardbeien lusten, dan is er smulfeest!
Eén pretpark konden we toch nog in de route opnemen en toen kon zelfs de stromende regen het plezier van de kinderen niet bederven.
Over de regen wordt sowieso niet geklaagd, want schuilen in een boerenschuur is vaak een pretje: in een mum hebben de kinderen dieren om zich heen verzameld of dollen rond in het hooi.
België, Luxemburg, Nederland. "Gaan we nu alweer een grens over?", vraagt Fernando verwonderd.
In Nederland dient zich voor het eerst vlak land aan. 70 - 80 km daags in heuvels of bergen is allang geen probleem meer, nu willen ze eens graag over de 100 km halen. De laatste dag voor de thuiskomst trappen en trappen ze zonder een spoor van vermoeidheid: 94, 95, 97 ..... ja, honderd! Trots glunderen de kleintjes. Maar ja, we moeten nog even verder naar een camping. 101, 102, "Ik ben moe", snikt Hiranti ........
Heel psychologisch dus dat fietsen van kinderen.


De voorlaatste dag, het ernstigste ongeval: Tillainadan reed in prikkeldraad.
Hoewel het er ernstig uitzag, liep ook dit goed af en hebben we de tocht zonder echte brokken volbracht