Met 8 jaar op de Alpen fietsen (5).

Kleine beentjes.
Midden in het massatoerisme een rit per tandradtrein gemaakt bij Interlaken, adembenemend mooi, maar de kinderen fleurden aanmerkelijk op toen ze het fietsje weer onder het gat hadden. Brienzer See, Thuner See, alles vol vakantiegangers, wegwezen, al gauw hadden we de landwegen met rustieke, grote boerderijen te pakken. Op en af nu, want vlak is Zwitserland nergens, maar het schakelen hadden de kinderen nu wel in de slag. We hielden tijd over tot de geplande treinrit terug Basel- Nederland. "Zullen we nog even de Jura in?" vroegen we de kinderen, "wel een klim van 1000 meter eerst". Ze trokken zich er niets van aan. We hobbelden op en neer tussen Frankrijk en Zwitserland door een heerlijk landelijke, rustige streek. Toch nog één band versleten: de achterband onder de mand - geen wonder met die wiebelende 17 kilo (plus nog bagage).

1728 Km wees de teller in Basel. Met slechts één dag rust in 4 weken is dat bijna 70 km gemiddeld, waarvan nauwelijks iets vlak. Niet gek voor die kleine beentjes!
Weliswaar vooraf niet veel getraind, maar de fietsjes waren goed voorbereid: 10 versnellingen met een heel klein verzet. Daarvoor moesten voor en achter de tandwielen verwisseld worden. De grotere pignons pasten niet op de flenzen van de kinderwieltjes, passende flenzen hadden meer gaatjes dan de bestaande velg; nieuwe achterwieltjes dus.
De kinder-derailleur kon het grote pignon niet overbruggen, kortom een heel om te bouwen, maar de moeite waard: slechts op 15-18% hellingen stapten de kinderen af.
Ze vervoerden trots hun eigen tentje, de één de binnen-, de ander de buitentent, één de slaapzak, de ander de slaapmatjes. Hun fietstas was een voorwieltas, maar wel een kort model, zodat die niet over de derailleur kon hangen.
En 's morgens kibbelden ze om de natte, veel zwaardere buitentent. Niet wie hem niét wilde dragen, maar wie hem wél in de fietstas mocht: "Dat daalde lekker veel sneller!"