Als kind in de mand door een tropisch land (5).

Henny lachte niet: in het resthouse haalde hij zijn achterwiel uit de fiets en bekeek de scheur in de velg. Ook de band was langs de velg afgescheurd, de reserve waren al op. Zuchtend pakte Henny alles bij elkaar en toog het stadje in. De band liet hij achter bij een schoenmaker langs de straat die een stuk leer over de scheur begon te naaien. Het wiel kon gelukkig gelast worden. Zo'n wiebelgewicht van onze dochter ging het materiaal niet in z'n koud ijzer zitten. Moet wel gezegd worden dat we voor deze "kleine" tocht van 4000 km de fietsen nauwelijks vernieuwd hadden, deels met materiaal van de wereldreizen nog reden.

Dichtbevolkt

We gingen de bergen weer in, wat een prachtig afwisselend eiland is Sri Lanka toch, bergen, bossen, kust en tropisch laagland op Nederlands formaat bijeen. Maar, lijkt het, nog veel dichter bevolkt. En dat was goed te merken! Behalve de noordelijke vlakten, waar de Tamils meer in dorpen wonen, fietste je eigenlijk, zelfs op kleine wegen, door eindeloze lint-bebouwing, schilderachtig verstopt onder rijzige kokospalmen en tussen waaierende bananebomen, schaduwrijke mango's en ander tropisch gewoeker.

Het was verdraaid moeilijk om ongezien uit je broek te kunnen, zodat we vaak bij de theehuisjes op de "kakkoesia's" aangewezen waren: een nuttige Nederlands koloniale erfenis: kakhuisjes.
In de koelere bergen hadden we gehoopt te kunnen kamperen i.p.v. in resthouses te slapen, maar elk vlak plekje was benut door een hut. In de eindeloze, boomloze theeplantages, die als bobbelige groene dekens over de bergen lagen, was al evenmin plek. Bij het huis van de manager mochten we achter op het gazon staan. De wit geuniformeerde bediende met een prachtige waaier op zijn hoofd bracht stijlvol een dienblad met gebloemde porceleinen theepot en kopjes, gevuld met heerlijke thee van de estate -kamperen met bedienden, wat een luxe!
We lieten de thee onder ons om Sri Lanka's hoogste punt te beklimmen, Horton Plains, een natuurreservaat. De mensen hadden ons een kleine weg gewezen die zo steil en slecht was dat we hoofdzakelijk moesten lopen. Boven de 2000 m was een uitgestrekt oerbos van grillige, door mosslierten over-woekerde bomen, die spookachtig in de opkomende mist doorschemerden. Voor het eerst overviel de stilte ons weer en de slaapzak kwam die nacht goed van pas. De hoogste toppen van Sri Lanka, ongeveer 2400 m, waren hier heuveltjes vlakbij ons. Zolang onze voedselvoorraad het toeliet, bleven we in de heerlijke rust en stilte boven.
Westelijk zagen we de spitse top van Adam's Peak oprijzen tussen de andere heuvels. Bovenop de top was een tempel, waarin zich in een rots de voet-afdruk van Adam, Buddha of Shiva bevond, druk bezocht door duizenden pelgrims, die 's nachts de 4000 treden lange, verlichte trap beklommen om 's morgens de zonsopgang te zien. Sommige pelgrims liepen er twee dagen en nachten over: Henny in goed 1½ uur. De volgende dag kon hij van de spierpijn geen stap meer verzetten, maar gelukkig nog wel fietsen.
We daalden weer af naar de kust, via de thee-, naar de rubberplantages -voor fietsbanden, wist Idhuna. En uiteindelijk de vochtige hitte van rijstvelden en kokospalmen in, waar medefietsers weer rondreden: visverkopers -malu, malu- roepend, de bakkers-knechten met kisten brood, marskramers met fietsen vol huishoudelijke artikelen en, het belangrijkste voor Idhuna in de hitte: "biep, biep". "Papa, 'n ijsje!"
Net als wij at en dronk zij alles, ook het water, behalve de ontstellende scherpe curries in de theehuizen, maar evenmin als wij werd zij ziek. Misschien had ze onze wereldreisweerstand geërfd? Fietsen dwingt tot assimilatie tussen en met de mensen leven, waardoor je je en -zij ook- helemaal thuisvoelt.
Onwennig stonden we op het vliegveld in westers luxe. Idhuna moest plassen maar wilde niet op de zit-w.c., gewend als ze was aan de hurk-w.c. "Daar heeft misschien een blanke zitten stinken", zei ze.