Rondreis door socialistisch Polen (3).

PUSZCZA'S

Het allermooiste waren de puszcza's, uitgestrekte oerbosgebieden vol vogels en wild en zeer gevarieerd begroeid. De wegen, meestal zandpaden, waren moeilijk te vinden. Als je geluk had, kwam je paddestoelen zoekende Polen tegen of een halfdronken bosarbeider, die de richting aanduidden, en passant een borrel aanbiedend. In de puszcza Bialowieza ging een fietsend echtpaar een heel eind mee het woud in om ons de weg te wijzen over de bospaadjes, die ons naar de beroemde oerossen moesten brengen. De wilde wisenten liepen echter achter een omheining, de rest loopt in beschermd en niet toegankelijk natuurgebied, maar even zogoed zeer indrukwekkende kolossen om te zien. Tot vreugde van het paardenminnende deel van de familie liepen er ook Tarpanpaarden, de teruggekruiste oerpaarden.

DRONKEN POLEN

Ik heb nooit een land gezien met zoveel bezopen mensen, 's ochtends stonden de trekkers en paardenkarren al voor de café's, waar het bier al rijkelijk vloeide. Als ze eruit kwamen, moesten ze soms een trap af, een vermakelijk gezicht voor onze kinderen, die deze zwabberende mensen in hun fantasie al van de trap zagen rollen. Om een of ander onbegrijpelijke reden voelden de Poolse mannen, vooral als ze dronken waren, zich heel erg tot Fernando aangetrokken, en aaiden hem over zijn zwarte kroeskop. Eenmaal kreeg hij een kus op zijn voorhoofd wat Fernando aan zijn gezicht te zien niet bepaald beviel.

FIETSENDE POLEN

In een plaatsje kwamen we ook een fietsende familie tegen, met zelfgenaaide fietstassen, ze leken net zoveel plezier te hebben als wij en ook hun kinderen moesten op de spullen passen terwijl Pa en Moe boodschappen deden. Bij dronken figuren fungeerde de fiets meest als een steuntje bij het lopen. Er werd vrij veel gefietst. De meest gebruikte fietsen waren een soort vouwfietsen, soms een racefiets. Een fietsenmaker zagen we slechts één keer en dan wel een winkel van het grauwste, stoffigste soort, dat niet veel beloofde. De onderdelen die we meenamen, waren bepaald niet overbodig!

OP HET EIND

De voorlaatste dag keek de jongste wat te lang en met erg veel interesse naar een grote oogstmachine, waardoor ze tegen een stilstaande auto opbotste. Het kleine racefietsje werd op z'n laatste kilometers waarop het zou worden bereden haast nog in de soep gereden. Gelukkig was het nog net niet te ver verbogen en kon Hiranti de eindstreep zonder reparatie nog halen.